Asmalı Pencere, Adam Yayıncılık, 1984,  274 sayfa.

     
       Tekstil fabrikaları zincirine sahip yaşlı işadamı Utarit Bey’in hırçın karısı ‘özgür kadın’ Fikret Hanım ve ergenlik çağındaki oğlu ile yaşadıkları Yeşil Düş adlı bir Boğaziçi yalısı. Günün birinde ailenin tek çocuğu Cudi’nin sapık eğilimine tanık olmuş olabilecekleri göz önüne alınarak evde ne kadar hizmetli varsa, bahçıvan, aşçı, uşak… Tümüne yol verilir. 

    Çocuk yaşta yalıya sığınmış olan genç besleme kız Sırma da bunların arasındadır. Ama onun bir ayrıcalığı vardır : Yol verilmemiş, ailenin eski bahçıvanı Hüsnü Efendi ile evlendirilmiştir. 

      Yaklaşık yirmi saat süren bir tren yolculuğunun ardından işte Sırma, avlusunda özenle yontulmuş ve üzerindeki ölüm tarihi dışında her şeyi hazırlanmış bir mezar taşının beklediği evdedir artık. Yani Hüsnü Efendi’nin Sivas’ın bir kenar mahallesindeki  izbesinde. 

     İstanbul’da yetişmiş bu genç kız bu yeni çevrede kabul görecek midir ? Fırtınanın savurduğu bu kuytu köşeye kolay uyum sağlayacak mıdır, yoksa bir sürü mutsuzluğun beklediği bir uçurumun dibinde mi bulacaktır kendini?... Bir ayağı çukurda yaşlı ve hastalıklı bir koca… Sonsuz bir cinsel ve toplumsal doyumsuzluk… Bir o kadar güçlü bir toplumsal gözaltı… Çevredekilerin bakışlarıyla kendisini didik didik incelediği duygusu… Bastırılmış güdüler… Avuntuyu nede bulacaktır Sırma? Bütün bunların üstesinden gelmeyi başaracak mıdır? 

      Üç farklı mekân, üç farklı anlatıcının getirdiği bir iç dinamizm… Bireylerden yola çıkarak ustalıkla gerçekleştirilen bir  toplum çözümlenmesi… Hepsinden öte, insanı bir anda sarmalayan sıcak bir duygu seli : “Asmalı Pencere”.